Het debuut album van gitarist/componist Jussi Reijonen verscheen alweer 9 jaar geleden en het werd 11 jaar geleden opgenomen, daarna volgde er een lange periode met allerlei persoonlijke tegenslagen die ervoor zorgden dat hij een creatieve blokkade onderging en zich afvroeg of hij ooit nog zou kunnen componeren. In 2018 werd hij min of meer wakker geschud en zag het er beter uit, maar toen kwam corona en de wereld stopte. Maar er ontstonden nieuwe ideeën, jarenlang gerijpt, in zijn hoofd en eindelijk kwam er heel langzaam nieuwe muziek naar boven. “Three seconds/Kolme Toista” gaat over twee ontwikkelingen die zijn leven hebben beïnvloed sinds zijn jeugd. De eerste gaat over de diepe en strak verweven culturele draden in zijn wezen die een uitweg zoeken.

Hij werd geboren in Rovaniemi, een kleine stad op de pool cirkel in Fins Lapland, hij werd groot gebracht in Amman, Dar es Salaam, Muscat en Beirut voor een belangrijk gedeelte van zijn jeugd en bracht het grootste deel van zijn volwassen leven door in Boston en New York. Ondanks dat hij altijd met open armen werd ontvangen, was het hem toch onduidelijk wat zijn eigen culturele identiteit was, een smeltkroes van Finse, Jordaanse, Tanzaniaanse, Omaanse, Libanese en Amerikaanse culturen. Het tweede is een verhaal over geweldige, liefdevolle familie die probeerde om in de pas te blijven met zo’n rijzend bestaan en de rol die hij hierin speelde. Aldus Jussi in het cd boekje, een indrukwekkend verhaal wat ik zo summier mogelijk heb overgenomen. Hij begreep dat door het componeren van de muziek op dit album hij de vraagtekens kon oplossen.

Jussi speelt elektrische gitaar met en zonder fretten, klassieke gitaar en oud. Jason Palmer speelt trompet en flugelhorn, Bulut Gülen op trombone, Layth Sidiq op viool, Naseem Alatrash op cello, Utar Artun op piano, Kyle Miles op fretlose bas en contrabas, Keita Ogawa op percussie en Vancil Cooper op drums. Alle composities en arrangementen zijn van Jussi.
Het album opent met “The Veil” een spannend begin waarin de Noord Afrikaanse invloeden duidelijk zijn te horen, de culturele smeltkroes van Jussi is zeer goed weer gegeven in de grote diversiteit aan klanken. Weemoedige vioolklanken met duidelijk Arabische trekken luiden het begin in van “Transient” waarna percussie en oud de sfeer nog sterker oriëntaals maken, we zijn hier ver verwijderd van de poolcirkel.

Zachte gitaarklanken openen “The weaver, every so often shifting the sands beneath her” een amalgaam aan geluiden roept telkens andere sferen op als filmbeelden die zich op je netvlies vastzetten, prachtig. Subtiel gitaarspel en snorrende basklanken zijn te horen in de opening van “Verso” waarna het katapulteert in een orgie aan klanken, alles wat zich heeft opgebouwd in Jussi’s brein komt hier tevoorschijn, trompetgeschal, melodieuze vioolklanken, percussieve piano elementen, een muzikale melting pot.”Median” is de epiloog van dit bijzondere album, een dromerig einde met zwoele geluiden van piano, viool en cello, een ware muzikale meester deze Jussi om dit allemaal te bedenken, we mogen erg blij zijn dat hij uit zijn muzikale inertie is ontwaakt en hoe !

Jan van Leersum.